Διαβάζω ( κυρίως στο FB) καλους φίλους που αγαπούν το κρασί να διοργανώνουν γευσιγνωσίες πολύ παλαιών κρασιών, που έχουν τις περισσότερες φορές περασει αρκετά το προσδόκιμο ζωής.
Πρόσφατα, και ο Mark Squires-για πολλά χρóνια υπεύθυνος στο Wine Advocate του Robert Parker για τα Ελληνικά κρασιά- έγραψε μια κριτική για το Calon Segur 1959, ένα κρασί 64(!) ετών. Και πολλοί άλλοι ανοίγουν φιάλες ηλικίας… μαθουσάλα, και κρίνουν το αποτέλεσμα της δοκιμής τους.
Αλλά… τι κρίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;
Όταν ένας επαγγελματίας κριτικός οίνου δοκιμάζει μια φιάλη ενός τρέχοντος κρασιού, ουσιαστικά αποφαίνεται για το σύνολο των φιαλών που κυκλοφορούν στην αγορά. Όταν όμως δοκιμάζει ένα κρασί… 64 ετών, αποφαίνεται ΜΟΝΟ για τη συγκεκριμένη φιάλη: η κρίση του δεν αφορά ούτε καν τη διπλανή φιάλη του ίδιου κρασιού! Και δεν μπορεί να βγάλει γενικά συμπεράσματα ούτε καν για τη δυνατότητα παλαίωσης: αν η συγκεκριμένη φιάλη είναι «πεθαμένη», η διπλανή της μπορεί να διατηρείται άριστα!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολύ απλά, είναι θέμα χρόνου! Μέσα σε τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα, οι ελάχιστες διαφορές σε κάθε φιάλη, από τον πωματισμό (φελλό) μέχρι και τις συνθήκες συντήρησης κάθε φιάλης διογκώνονται και η επιρροή τους στο κρασί είναι τεράστια! Άρα γενικά συμπεράσματα δεν μπορούν να εξαχθούν. Θα κυριαρχούν ασφαλώς τα τριτογενή χαρακτηριστικά, η πολυπλοκότητα θα είναι αυξημένη, οι τανίνες μαλακές έως και ανύπαρκτες, αλλά όλα σε κάθε μία φιάλη μπορούν να είναι τελείως διαφορετικά!
Αντίθετα, μια φιάλη 3-5 χρόνων μπορεί να δώσει γενικευμένα συμπεράσματα για τη δυνατότητα παλαίωσης του συγκεκριμένου κρασιού για αυτό το διάστημα… ο χρόνος δεν έχει προλάβει να διαφοροποιήσει όλα τα χαρακτηριστικά, παρά μόνο τα ουσιώδη που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του συγκεκριμένου κρασιού. Και αυτός ο χρόνος της «ενιαίας» συμπεριφοράς των φιαλών ενός κρασιού προσδιορίζει το χρόνο παλαίωσης που ανακοινώνει ο παραγωγός (κατά κάποιο τροπο, εγγυάται). Από εκεί και πέρα, κάθε φιάλη θα ακολουθήσει το δικό της, μοναδικό δρόμο, που όσο ο χρόνος περνά, τόσο περισσότερο αυτοί οι δρόμοι διαφοροποιούνται.
Η δοκιμή κρασιών που έχουν ξεπεράσει αρκετά ή πολύ τον χρόνο παλαίωσης που ορίζει κατά προσέγγιση ο παραγωγός, δεν είναι «γευσιγνωστική κριτική», είναι απλά… απόλαυση! Απόλαυση ενός μοναδικού κρασιού, με την πολυπλοκότητά του, την μετάλλαξή του σε κάτι διαφορετικό αλλά απολαυστικό: προσοχή όμως… όχι για όλους, όχι για το ευρύ οινόφιλο κοινό…
Comments