Το «Οινικό Νηπιαγωγείο» είναι μια μινι-σειρά κειμένων που αφορούν στα… «πρωτάκια» του κρασιού… στους φίλους που έχουν καταλάβει -πολύ ή λίγο, δεν έχει σημασία- ότι το κρασί τους αρέσει. Και αντιμετωπίζουν το… χάος!
Απο που να ξεκινήσουν, πως να προχωρήσουν, τι πρέπει να κάνουν από εδώ και πέρα… Αφορά σε αυτούς που είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν μπροστά στο δέος των «ειδικών», που δεν καταλαβαίνουν την ακατανόητη οινική γλώσσα των «έμπειρων» φίλων, που ψάχνουν να βρουν ιδιότητες στο κρασί που κάποιοι τις περιγράφουν ενώ αυτοί δεν βρίσκουν τίποτα, που στέκουν αμήχανοι και βλέπουν με δέος την διαδικασία ανοίγματος μιας φιάλης… που… που…
Όχι… μη φύγετε και μην τρομάζετε! Το «Οινικό Νηπιαγωγείο» θα είναι κοντά σας για να σας βοηθήσει, να σας πάρει απο το χέρι και να σας οδηγήσει στο μονοπάτι από όπου ξεκινά η αγάπη για το κρασί και η απόλαυσή του. Απλά και κατανοητά, χωρίς «περικοκλάδες» και οινικές «παπάρες»
Ξεκινάμε σήμερα, εδώ στο throughawineglass.com και στο Facebook αυτή τη μινι σειρά που θα δημοσιεύεται μιά ή δύο φορές την εβδομάδα… έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χαλλλαρά… Αφορά μόνο φίλους και παρακαλώ να μην την αναπαράγετε… μπορείτε εδώ να ρωτάτε οτιδήποτε, να συζητάμε κάθε θέμα για το κρασί που σας απασχολεί.
Καλή αρχή!
Κρασί: η πρώτη επαφή σε 3 σκηνές
Σκηνή 1η
Τραπέζι εστιατορίου, παρέα 6 φίλων, το σερβίρισμα των πρώτων έχει τελειώσει, ο σερβιτόρος ανοίγει την φιάλη του κρασιού. Εγώ, πιστός στην μπύρα μου, ετοιμάζομαι να γεμίσω το ψηλό ποτήρι…
«Έλα, δοκίμασέ το! Δεν θα πάθεις τίποτα» λέει ο Γιάννης απευθυνόμενος σε εμένα. Κοιτάζω γύρω μου… είμαι ο μόνος απ’ την φοιτητική παρέα που πίνει μπύρα. Όλοι πια έχουν γυρίσει στο κρασί στις εξόδους μας. Πιο… σοφιστικέ, βλέπετε, πιο κουλτουριάρικο! ΟΚ, αισθάνομαι λίγο άβολα… περίεργα. Στο τέλος-τέλος, γιατί όχι! Που ξέρεις, μπορεί και να μου αρέσει τελικά….
Άφησα το μπουκάλι της μπύρας, πήρα το ποτήρι του κρασιού και το έστρεψα προς το Γιάννη: «Άντε, βάλε» του είπα χαμογελώντας. «Που ξέρεις, μπορεί και να μου αρέσει τελικά» επανέλαβα- μεγαλόφωνα αυτή τη φορά…
Ήταν σαν το πρώτο φιλί σε έναν έρωτα ζωής…
Σκηνή 2η
Ο σερβιτόρος (ίσως και sommelier) άνοιξε τελετουργικά το μπουκάλι κρασί, μύρισε το φελλό… Σήκωσε τα μάτια, κοίταξε τη συντροφιά: «Ποιός θα δοκιμάσει;» ρώτησε. Όλα τα μάτια στράφηκαν στον Αλέκο… ο οινογνώστης της παρέας! Το κέντρο του ενδιαφέροντος όποτε άνοιγε μπουκάλι! Ο σερβιτόρος έβαλε κρασί στο ποτήρι του… αυτός το σήκωσε, το έστρεψε στο φως, μισόκλεισε τα μάτια. Στη συνέχεια άρχισε να το στριφογυρίζει σαν… ταχυδακτυλουργός, μετά βύθισε τη μύτη του μέσα στο ποτήρι, πήρε μια βαθειά ανάσα, έφερε το κρασί στα χείλη του, ρούφηξε με θόρυβο μια γουλιά, πλατάγισε τη γλώσσα του στριφογυρίζοντας το κρασί ώστε να βρέξει γλώσσα, μάγουλα, ουρανίσκο… κατάπιε το κρασί, και στάθηκε ακίνητος γύρω στο μισό λεπτό… Όλα τα μάτια της παρέας στραμμένα επάνω του, κρέμονταν απ’ τα χείλη του περιμένοντας την απόφασή του για το κρασί…
Τι παράσταση! Τι τελετουργία!
Ναι, εντυπωσιάστηκα… Ισως και να ζήλεψα λίγο.
«Ναι, είναι ΟΚ» αποφάσισε επιτέλους ο Αλέκος, και τα ποτήρια γέμισαν, μαζί και το δικό μου. Και… είχε δίκιο! Ήταν πράγματι ΟΚ! Μάλλον περισσότερο από όσο περίμενα…
Σηνή 3η
Κυριακή, η οικογένεια γύρω απ’ το μεσημεριανό τραπέζι… αρνάκι με πατάτες στο φούρνο, η σπεσιαλιτέ της μάνας μου! Πάνω στο τραπέζι το αντικείμενο του πόθου μου: το κυριακάτικο μπουκάλι με το κρασί, -κόκκινο αυτή τη φορά, ο πατέρας προτιμούσε το κόκκινο- δεν θυμάμαι Κυριακή ή γιορτή που να έλλειψε απ’ το τραπέζι. Και… η έκπληξη: σήμερα, μπροστά απο το πιάτο μου και δίπλα στο ποτήρι του νερού, ένα ποτήρι για κρασί! Δεν πίστευα στα μάτια μου… επιτέλους, θα έπινα και εγώ, ήρθε η ώρα!
Ο πατέρας κατάλαβε τον ενθουσιασμό μου: «Μιά μικρή γουλιά μόνο, εντάξει;» μου είπε και τα μάτια του χαμογελούσαν. «Έγινες άντρας πιά!» συμπλήρωσε. Ήμουν 12 χρονών…
Οι 3 σκηνές -από τις άπειρες που υπάρχουν- σημαδεύουν την πιθανή αρχή μιας απλής συνήθειας, μιας αγάπης ή ενός έρωτα ζωής για το κρασί. Κάποιοι θα παραμείνουν περιστασιακοί φίλοι, που θα πίνουν κρασί όταν τους το προσφέρουν, κάποιοι λιγότεροι θα αγαπήσουν το κρασί και θα το βάλουν στη ζωή τους -συνήθως σαν το βασικό συνοδευτικό στις εξόδους τους και σαν εορταστικό ποτό σε γιορτές και επετείους… είναι οι «οινόφιλοι του Σαββατοκύριακου», και αποτελούν τους πολυπληθέστερους αγοραστές εμφιαλωμένου κρασιού. Τέλος, ελάχιστοι δυστυχώς, θα αγαπήσουν με πάθος το κρασί, θα διαβάσουν γι’αυτό, για τις ποικιλίες, τα είδη των κρασιών, για τα ποτήρια, τα ταιριάσματα με φαγητά, θα επισκέπτονται οινοποιεία… κάποιοι θα παρακολουθήσουν σεμινάρια, θα διαβάσουν ειδικά βιβλία, θα μάθουν αυτή την περίεργη γλώσσα του κρασιού, θα αναγνωρίζουν (ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν!) περίεργα ή σπάνια αρώματα, ειδικές γεύσεις, θα παρακολουθούν γευσιγνωσίες… μερικοί θα εξελιχθούν σε wine snobs…
Όλα βέβαια έχουν το ξεκίνημά τους… Κανείς δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας. Και μην ξεχνάτε το ρητό (μάλλον του Πυθαγόρα) που μας λέει ότι «αρχή ήμισυ παντός», ουσιαστικά προτρέποντάς μας να ξεκινήσουμε!
Πως όμως ξεκινά σωστά η σχέση με το κρασί; Από που αρχίζουμε; Ποιά τα πρώτα βήματα ενός wannabe οινόφιλου;
(Μετάβαση στο επόμενο: "Ιδιότητες και Γλώσσα του κρασιού - https://bit.ly/3yLh4ky)
Yorumlar