Αρκετοί καλοί φίλοι με ρωτούν στο messenger πότε θα δημοσιεύσω προτάσεις για τα κρασιά του Πάσχα. Τους ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη που δείχνουν στις οινικές επιλογές μου.
Πράγματι, δημοσιεύω τις προσωπικές πασχαλινές μου επιλογές ανελλιπώς κάθε χρόνο, όσο καιρό ήμουν ενεργός συντελεστής του House of Wine, αλλά και μετά όταν αποχώρησα από την καθημερινή μου απασχόληση εκεί.
Εντούτοις, έχω μπει σε σκέψεις αν πρέπει μα το κάνω και φέτος ή όχι…
Γιατί; Θα ρωτήσουν σίγουρα οι καλοί μου φίλοι… Για πολλούς λόγους, θα τους απαντήσω… αλλά πριν απαντήσω θα σας διηγηθώ μια παλιά ιστορία από το Πάσχα στην Τσαγκαράδα, που ισως «φωτίζει» τον προβληματισμό μου…
Για εμένα, το Πάσχα -εκτός από το ότι είναι η ονομαστική μου γιορτή (ναι, σαν γνήσιος Αναστάσιος γιορτάζω το Πάσχα)- είναι και η πιο αγαπητή μου Ελληνική γιορτή. Ενα Πάσχα λοιπόν πριν κάποια χρόνια είχα καλέσει αρκετούς φίλους στο συνηθισμένο Πασχαλινό «τσιμπούσι» με οβελία, κοκορέτσι και διάφορα «προκαταρκτικά» καλούδια και μεζεδάκια, σαλάτες κλπ. Και βέβαια, για όλα, είχα πολύ προσεκτικά επιλέξει τα κρασιά που θα ταίριαζαν. Για τα πρώτα είχα επιλέξει λευκά και ροζέ κρασιά και ανάμεσά τους το «Δάκρυ του Πεύκου», την κορυφαία μοντέρνα ρετσίνα του Κεχρή. Για κοκορέτσι και οβελία, κάποια εξαιρετικά κόκκινα, Syrah και Ξινόμαυρα… που όμως οι καλεσμένοι μου δεν τα άγγιξαν ποτέ! Γιατί; Γιατί ξεκίνησαν με το «Δάκρυ» και πήγαν μέχρι τέλους με αυτό, και στο κοκορέτσι και στον οβελία, αφήνοντας στα «αζήτητα» τις εξαιρετικές μου επιλογές των κόκκινων!
Τι δηλώνει η ιστορία; Βασικά δύο πράγματα: Πρώτα, ότι οι λεπτομερείς επιλογές συνδυασμών φαγητού-κρασιού μπορεί να αγνοηθούν μπροστά σε ένα εξαιρετικό ή δημοφιλές κρασί. Και δεύτερον οτι μπορεί να έχουν πολύ μικρότερη σημασία από αυτή που εμείς, οι (υποτιθέμενοι) ειδικοί τους δίνουμε!
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Και ενισχύεται από το γεγονός ότι το διαδίκτυο, τα social media αλλά και ο τύπος κατακλύζονται κάθε γιορτή από τις προτάσεις των «ειδικών», που ουσιαστικά δεν βοηθούν αλλά μπερδεύουν τον καταναλωτή: Για το Πάσχα, π.χ. οι περισσότεροι συνιστούν Ξινόμαυρο, πολλοί Cab. Sauvignon, αρκετοί (μεταξύ τους και εγώ) Syrah, κάποιοι άλλοι Λημνιώνα και… τελειωμός δεν υπάρχει! Και διασκεδάζω ιδιαίτερα με τους ειδικούς να συμφωνούν ουσιαστικά με την… αυτοαναίρεσή τους, αφού υποστηρίζουν οτι η επιλογή κρασιού για κάποιο φαγητό μπορεί να βασίζεται στο ταίριασμα ή στην… αντίθεση! Πχ λευκό κρασί με ψητά ή κόκκινα κρέατα, κόκκινο με ψάρι κλπ. Δηλαδή… όλα ταιριάζουν με όλα, κάθε συνδυασμός είναι επιτρεπτός! Αρκεί να σας αρέσει! Οπότε… προς τι οι συστάσεις, τα εξεζητημένα λεπτομερή ταιριάσματα κλπ κλπ.;!
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος: Οι φίλοι που με παρακολουθούν, διαβάζουν αυτά που γράφω για το κρασί και -το βασικότερο- συμμερίζονται τις επιλογές μου, τους αρέσει δηλαδή συνήθως ότι μου αρέσει! Αυτοί ζητούν βοήθεια για την επιλογή των κρασιών του Πάσχα, αναζητούν προτάσεις για κάτι πιθανώς νέο και αξιόλογο, ξέροντας ότι αυτό που θα τους προτείνω σίγουρα θα τους αρέσει.
Αυτό το περίεργο νόμισμα όμως έχει και μια τρίτη όψη: των περιστασιακών καταναλωτών κρασιού -σε γιορτές και πανηγύρια!- που δεν έχουν ιδέα τι ταιριάζει με τι, και τώρα λίγο πριν το Πάσχα καταφεύγουν στα άρθρα των διάφορων ειδικών και μη, διαβάζουν περιγραφές και προτάσεις σε μια γλώσσα ακατανόητη, μπερδεύονται με τις αντικρουόμενες προτάσεις, δεν ξέρουν ποιόν να ακούσουν, και τελικά συνήθως επιλέγουν… μπύρα!
Σε αυτή την τελευταία κατηγορία θα προτείνω να ακολουθήσουν τον κανόνα: κόκκινα στιβαρά κρασιά για το κοκορέτσι και τον οβελία! Θα «εισβάλλουν» στο Super Market για τα Πασχαλινά ψώνια, και απο το ράφι των κρασιών ας επιλέξουν όποιο κόκκινο κρασί έχει γίνει από Ξινόμαυρο ή Cabernet Sauvignion, Syrah, Merlot, ή Αγιωργήτικο…. Ή ας ρωτήσουν κάποιο φίλο στο σπίτι του οποίου ήπιαν κρασί που τους άρεσε… Το να ακούσουν τις δικές μου προτάσεις ή του Α ή του Β οινοκριτικού που δεν μας ξέρουν, δεν έχει νόημα…
Για αυτούς που ανήκουν στην δεύτερη όψη του νομίσματος, τους καλούς φίλους που με εμπιστεύονται, θα προτείνω κάποια κρασιά που υπακούουν στους κλασικούς κανόνες ταιριάσματος. Και αυτό γιατί οι «εξεζητημένες» επιλογές και τα ρίσκα δεν παίρνονται σε γιορτές με κόσμο και μεγάλα τραπεζώματα, αλλά δοκιμάζονται πρώτα κατ’ ιδίαν ή με μια μικρή παρέα φίλων.
Επομένως… Syrah! Που σημαίνει είτε την αγαπημένη Φλέβα Σκούρα είτε κάποιο Syrah από τους «μάστορες» της ποικιλίας στη «πατρίδα» του Ελληνικού Syrah, την Εύβοια! Δηλαδη κάποιο από τα Syrah Αβαντίς που θα επιλέξετε με γνώμονα το… πορτοφόλι σας -είναι όλα τέλεια και value for money, ή το εξαιρετικό Syrah Wild Fermentation του Οινοποιείου Βρυνιώτη.
Επειδή όμως σας έχουν βομβαρδίσει με την άποψη οτι το Ξινόμαυρο ταιριάζει με τον οβελία και αισθάνεστε… ανασφαλείς αν δεν υπάρχει κάποιο στο Πασχαλινό σας τραπέζι, σας συνιστώ την εξαιρετική Ράμνιστα του Κυρ-Γιάννη.
Στο δικό μου τραπέζι θα υπάρχει και το εξαιρετικό , ένα κρασί φτιαγμένο λες τρώγοντας… πετσούλες από αρνί στη σούβλα.
Ασφαλώς θα έχετε και κάποιο λευκό στο τραπέζι, για όσους απεχθάνονται τα κόκκινα.
Η πρότασή μου είναι οποιοδήποτε Ασύρτικο Σαντορίνης, γιατί η οξύτητά του απαλύνει την λιπαρότητα του Οβελία, και ταυτόχρονα ταιριάζει με τις πασχαλινές σαλάτες. Με προτίμηση τα Ασύρτικα του κτήματος Αργυρού… Επειδή επίσης ενα Sauvignon Blanc δεν μπορεί να λείπει, στο τραπέζι μου θα βρίσκεται και το Sauvignon Blanc Fume του Κτήματος ΆΛΦΑ.
Για την μαγειρίτσα η προσωπική μου επιλογή είναι ενα κορυφαίο ροζέ φαγητού, το Πέπλο του Σκούρα.
Αυτά είναι τα δικά μου κρασιά για το Πάσχα: σίγουρες επιλογές, καθόλου τολμηρές με εξασφαλισμένη την απόλαυσή σας! Βέβαια… μπορείτε να κάνετε του κεφαλιού σας, ελεύθεροι άνθρωποι είστε, αφού το καλύτερο κρασί είναι αυτό που σας αρέσει!.
Στην υγειά σας και Καλό Πάσχα!
Τάσος Πικούνης
Comentários