Επισκέφθηκα προχθές εστιατόριο όπου πηγαίνω συχνά, ιδιαίτερα τα μεσημέρια. Παραγγέλλω μια φιάλη ροζέ κρασί, το κρασί φθάνει, σερβίρεται το πρώτο ποτήρι, και η φιάλη… χάνεται! Τα ποτήρια μας αδειάζουν, περιμένω κάποιος να τα γεμίσει πάλι… περιμένω, περιμένω, και θα περίμενα ακόμα εάν δεν έκανα 2-3 φορές νόημα στους σερβιτόρους… έτσι, παρακολουθώντας τη διαδρομή ανακάλυψα που ήταν η φιάλη μου: σε μιά σαμπανιέρα με πάγο, κάπου στο κέντρο του εστιατορίου, μαζί με 3-4 φιάλες άλλων τραπεζιών. Ο σερβιτόρος έρχεται επιτέλους να μας βάλει κρασί, ευτυχώς τον προλαβαίνω γιατί είχε έρθει με άλλη φιάλη από τη δική μας!
Σε λίγο τα ποτήρια μας αδειάζουν πάλι… περιμένω κάποιος να μας βάλει κρασί… περιμένω… περιμένω, περιμένω, κάνω νοήματα, πλήρης αδιαφορία. Σηκώνομαι από το τραπέζι, περπατώ προς τον κουβά, φθάνω και παίρνω τη φιάλη, προσπερνώ 2-3 πιτσιρικάδες που παριστάνουν τους σερβιτόρους και σερβίρω τα ποτήρια μας, αφήνοντας στη συνέχεια τη φιάλη στο τραπέζι. Και μόλις το κάνω, ένας από τους σερβιτόρους την αρπάζει και την ξαναπηγαίνει στον «σταθμό» ψύξης που ήταν πριν! Ακόμα γελάω! (σίγουρα και η παρέα μου)!
Να υποθέσω ότι έτσι κάνουν οικονομία σε… σαμπανιέρες και σε πάγο; Γιατί αν ήταν δίπλα στο τραπέζι μας, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να σερβιριστώ μόνος μου! Αλλά, παιδιά, «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ&€ους», και οι πιτσιρικάδες που παριστάνουν τους σερβιτόρους δεν είναι καθόλου επιδέξιοι, πανικόβλητοι είναι και πνίγονται σε μια κουταλιά νερό! Έχουν όμως ένα πλεονέκτημα έναντι των «πραγματικών»: είναι φθηνοί… μπορεί βέβαια να μην χαμογελούν ποτέ, να κοιτούν συνεχώς τα παπούτσια τους (τι αγάπη και αυτή των Ελλήνων σερβιτόρων με τα παπούτσια!) ώστε να μη βλέπουν τα… απεγνωσμένα νοήματα των πελατών, να είναι αγέλαστοι και πάντα βιαστικοί, αλλά… είπαμε, είναι φθηνοί!
Όμως, φίλε Νίκο, η οικονομία δεν γίνεται με τους φθηνούς πιτσιρικάδες ή καταργώντας τα «πιάτα ημέρας» επειδή δεν μπορούν να χρεωθούν ακριβά. Γίνεται χρεώνοντας τη φιάλη κρασί στην τιμή του καταλόγου στο λογαριασμό -42€- και όχι 9€ -δηλαδή στην τιμή ποτηριού! Το είδα αφού ζήτησα απόδειξη -που ποτέ δεν σου φέρνουν οικειοθελώς!- όταν την έβγαλα από την τσέπη μου στο σπίτι για να την αρχειοθετήσω…
ΥΓ1: Αγαπάει ο θεός τον κλέφτη… ή όλα εδώ (δεν) πληρώνονται!
ΥΓ2: Φιλε Νίκο, έχω έρθει πολλές φορές… υπάρχει κάποια… απέχθεια της διεύθυνσης στο χαμόγελο και έχει δοθεί εντολή να… αποφεύγεται; Γιατί; Αφού δεν στοιχίζει τίποτα…
ΥΓ3: Ναι, δεν σας είπα ποιό το εστιατόριο! Ετσι, για να διαπιστώσω ποιοί με διαβάζουν εδώ, γιατί αυτοί το έχουν ήδη καταλάβει…
ΥΓ4: Μα τι λέτε τώρα! Ασφαλώς και θα συνεχίσω να πηγαίνω, το φαγητό είναι πολύ καλό όπως και το περιβάλλον! Και αν κάποιος μου βρει το εστιατόριο όπου όλα είναι άψογα, λαμβάνει χρυσούν ορολόγιον!
Comments