Χθες βράδυ, με τον απο… αρχαιοτάτων χρόνων φίλο μου Σίμο, στο «Ανάποδο Πλατάνι»… μια γλυκιά βραδιά, με ιδανική θερμοκρασία, με τη χλιαρή, ευδαιμονική ατμόσφαιρα σε αυτή τη μαγευτική πλατεία που λες και πέταξε από κάποια Ιταλική μεσαιωνική πόλη και… προσγειώθηκε στην Τσαγκαράδα! Θες η φωτισμένη παλιά εκκλησία της Αγίας Κυριακής, θες ο τεράστιος πλάτανος που ο μύθος λέει οτι φυτεύτηκε ανάποδα, θες το παλιό παραδοσιακό πέτρινο καφενείο που το χέρι και το μεράκι της Μαρίας Κωνσταντινίδη το «ανέστησε» και το μετέτρεψε σε wine bistro, θες ο προσεγμένος πολύχρωμος φωτισμός, όλα αυτά συμβάλλουν στην μαγική ατμόσφαιρα που ζει ο «καλεσμένος» -guest, γιατί πελάτες δεν έχει- της Μαρίας.
Και βέβαια… η ίδια η Μαρία: Αεικίνητη, πληθωρική -με εκρηκτική προσωπικότητα θα έλεγα!- με ένα τεράστιο πούρο και ένα επίσης τεράστιο ποτήρι κρασί-πάντα κόκκινο, να περιφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι, να μιλά με όλους, να δίνει τον τόνο του κεφιού αλλά και της φιλοξενίας… Ίσως οι όποιο Ρωμαίοι δημιούργησαν την έκφραση «Sui generis» -που χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι κάτι φέρει κυριολεκτικά την έννοια του δικού του είδους ή γένους, ή κατέχει μοναδικά χαρακτηριστικά που δεν μπορούν να ενταχθούν σε κάποιο ήδη προϋπάρχον ευρύτερο σύνολο- μάλλον θα είχαν την Μαρία στο μυαλό τους!
Σάββατο παραδόξως δεν είχε κόσμο, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη συντροφιά της Μαρίας. κόρη ανάμεσα στα 5 παιδιά της οικογένειας Κωνσταντινίδη, αποφάσισε να αφήσει την οικογενειακή επιχείρηση με τα γνωστά ζαχαροπλαστεία σε όλη την Ελλάδα πια, και να υλοποιήσει το δικό της, προσωπικό όνειρο στην Τσαγκαράδα. Και όταν λέμε «προσωπικό», το εννοούμε απόλυτα, γιατί το «Ανάποδο Πλατάνι» είναι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε έχετε γνωρίσει στην εστίαση: Αν περιμένετε να βρείτε τα κλασσικά πιάτα μιας οποιασδήποτε κουζίνας, -Ελληνικής, Γαλλικής, Ιταλικής, Άπω Ανατολής, διεθνούς ή ότι- μάλλον θα απογοητευτείτε! Η κουζίνα της Μαρίας δεν «υπακούει» σε καμμιά απολύτως τάση ή στυλ. Είναι απόλυτα προσωπική, και κάθε τι που υπάρχει στον χειρόγραφο κατάλογο που -σημειώστε, εκτός από 2-3 πιάτα- αλλάζει σχεδόν κάθε μέρα, έχει δημιουργηθεί αλλά και μαγειρευτεί από την ίδια τη Μαρία! Είναι μια κουζίνα «πάθους» αφού σχέση πάθους είναι αυτή της Μαρίας με την μαγειρική! Τα ολόφρεσκα υλικά, τα περισσότερα από τον κήπο του σπιτιού της στο Μούρεσι, είναι η βάση της κουζίνας της. Οι κομψές και λεπτές γεύσεις, οι ταιριαστοί ή και απρόσμενοι συνδυασμοί υλικών στο ίδιο πιάτο, οι εντάσεις, οι πειραματισμοί, οι πρωτότυποι και απολαυστικοί συνδυασμοί αρωμάτων και γεύσεων χαρακτηρίζουν τα πιάτα της Μαρίας… και οι φορές που έχει ειπωθεί «μα πως είναι δυνατόν να μην έχω ξαναδοκιμάσει κάτι τέτοιο!» από κάποιον στην ηλικία μου και με… θητεία πολλών δεκαετιών στο… σπορ, αποδεικνύει την αυθεντικότητα και τη γευστική αξία των πιάτων της…
Το πάθος της Μαριας για τη μαγειρική έρχεται να συμπληρωθεί ιδανικά από την αδιαπραγμάτευτη αγάπη της προς ότι κομψό, ποιοτικό και στον εξοπλισμό της εστίασης. Από τα ζωγραφιστά στο χέρι πιάτα- έργα τέχνης, τα πανάκριβα ποτήρια, τα εντυπωσιακά decanters, μέχρι το υπέρκομψο πιατάκι για τα… κουκούτσια της ελιάς, συμπληρώνουν αυτή την αίσθηση της έντονη αγάπης και φροντίδας για τα πάντα, που υποδηλώνει μια κατάσταση, έναν τρόπο ζωής, μια οπτική, μια νοοτροπία, πού αν και όλοι μας την γνωρίζουμε, σπάνια πια την συναντάμε: ναι, το έχω ξαναπεί και θα το πω μια ακόμα φορά: είναι το «μεράκι», που μαζί με την παντελή έλλειψη της τόσο συνηθισμένης πια ελληνικότατης «μιζέριας», αποτελούν το σπάνιο δίπολο γύρω από το οποίο κινούνται τα πάντα στο μαγικό “Πλατάνι» που έχει στήσει στην Τσαγκαράδα η Μαρία Κωνσταντινίδη.
Έχω ξαναδεί το μεράκι στην εστίαση και το έχω ζήσει στην υλοποίησή του, στο ξεκίνημα και το «στήσιμο» ενός πια καθιερωμένου wine bistro, του By the Glass, μιας άλλης πληθωρικής και επίσης sui generis γυναίκας του κρασιού, της Φωτεινής Παντζιά… το έχω δει να απογειώνει και άλλες προσπάθειες… το House of Wine ήταν και συνεχίζει να είναι μια από αυτές (επιτρέψτε μου να… ευλογήσω λίγο και τα γένια μου!). Το μεράκι της Μαρίας όμως διαφέρει στο ότι είναι τόσο προφανές-σχεδόν το φωνάζει!- οτι η επιχειρηματική επιτυχία και το κέρδος δεν είναι μέρος του «ονείρου» της… αρνείται να φιλοξενήσει μαζικές εκδηλώσεις, π.χ. γάμους, βαφτίσια, ο πολύς κόσμος την τρομάζει, και αρνείται επίσης πεισματικά να συμβιβαστεί με μια πιο «προσιτή» για το ευρύ κοινό κουζίνα, η δε κριτική από «πελάτες» στο Trip Advisor -φόβος και τρόμος των απανταχού εστιατορίων- που αναζητούσαν προβατίνα στο Πλατάνι και δεν την βρήκαν, την αφήνει παγερά αδιάφορη. Ίσως το γεγονός ότι ξεκίνησε «χορτάτη» από μια επιχείριση εξαιρετικά πετυχημένη, ότι έχει διευθύνει καταστήματα με πολύ προσωπικό, να έχει συμβάλλει σε αυτή την αντιμετώπιση.
Πίσω όμως στη βραδιά μας. Το κρασί -όπως σχεδόν πάντα- ήταν το ειδικά φυλαγμένο για εμένα εξαιρετικό Chardonnay Κατσαρού 2019. Και αυτό γιατί αρνούμαι να διακινδυνεύσω την συνολική μου απόλαυση με κάτι που δεν γνωρίζω, σπάνια δοκιμάζω ένα νέο κρασί σε εστιατόριο -συνήθως αυτό γίνεται στο σπίτι ή στο House of Wine. Το να σας περιγράψω τα πιάτα δεν έχει νόημα, γιατί μάλλον δεν θα τα ξαναβρείτε, αφού η αστείρευτη δημιουργικότητα της Μαρίας επιβάλλει την σχεδόν καθημερινή εναλλαγή των πιάτων. Η προτροπή «δοκίμασε όταν πας το τάδε πιάτο» εδώ δεν ισχύει, και με κάνει να χαμογελάω το γεγονός ότι μπορεί να είμαι ο… μόνος στον κόσμο που έχει δοκιμάσει ένα συγκεκριμένο πιάτο της Μαρίας! Έτσι αφήνομαι στις συμβουλές της Μαρίας, που θυμάται τι αρέσει στον κάθε ένα! Και σπάνια πέφτει έξω…
Η αρχή ήταν σαλάτα, εδώ η ποικιλία είναι τεράστια και ανάλογα με τα διαθέσιμα υλικά στον κήπο της Μαρίας. Μια κοκκινοπράσινη σαλάτα, με ολόφρεσκες ντομάτες, λαχανικά και χορταρικά με… μυστηριώδη ονόματα, περιχυμένα με μια από τις δεκάδες σως. Στη συνέχεια μια εξαιρετική πίτα, αρωματική… και τέλος η έκπληξη που φτιάχτηκε εκείνη τι στιγμή! Όταν η συζήτηση περιστράφηκε στα τουρσιά, είπα αυθόρμητα ότι μου αρέσουν πολύ. «Περίμενε» μου είπε η Μαρία, πετάχτηκε επάνω, μπήκε στην κουζίνα… και επέστρεψε σε λίγο με το εκπληκτικό πλατώ της φωτογραφίας: μπουκιές prosciutto με 2 εξαιρετικά τουρσιά: το πρώτο τουρσί κρεμμυδάκια, το δεύτερο τουρσί φτέρη! Φτιαγμένα από την ίδια βέβαια! Και όταν σε λίγο ομολόγησα ότι το whiskey, η δεύτερη μετά το κρασί αγάπη μου, τείνει να γίνει η πρώτη, χάθηκε πάλι στην κουζίνα και γύρισε με ένα ποτήρι Lagavulin 16…
Είναι μαγικές κάποιες φορές οι βραδιές στο «Ανάποδο Πλατάνι»…
Γράφω αυτό το σημείωμα στη βεράντα του σπιτιού στην Τσαγκαράδα, στις 2:30 μετά τα μεσάνυχτα. Κάθομαι συχνά στην ανατολική βεράντα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, με ένα ποτήρι κρασί -ΟΚ, ή whiskey-, ρεμβάζοντας τα άπειρα αστέρια του Τσαγκαραδιώτικου ουρανού, και πιάνω τον εαυτό μου να κάνει τον απολογισμό της μέρας που έφυγε… είναι οι ελάχιστες φορές που απολαμβάνω την μοναξιά, την απόλυτη ησυχία με background μουσική μόνο τη «συναυλία» των γρύλλων ή το βοριά από τον οποίο με προστατύει η Ράχη Αποστολίδη, και με παρέα μερικές φορές κάποιο κουνάβι ή ασβό, ή πιο σπάνια κάποιο αλεπουδάκι που ανεβαίνουν συχνά -επισκέπτες!- μέχρι τη βεράντα.
Είναι μαγικές οι βραδιές στην Τσαγκαράδα… μακάρι να μην τέλειωναν ποτέ.
Comments