Οι χειμωνιάτικες λιακάδες ίσως είναι οι καλύτερες και πιο απολαυστικές μέρες του χρόνου… και είναι γεγονός οτι είχαμε απρόσμενα πολλές φέτος!
Ετσι, η πρόταση της παρέας «πάμε θάλασσα» έγινε δεκτή με ενθουσιασμό: προορισμός, το γνωστό «Σαρδελάκι» ή ο «Λάμπρος» στη Βουλιαγμένη. Όταν φτάσαμε, από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ έξω, καταλάβαμε ότι την ίδια ιδέα με εμάς είχε και η… μισή Αθήνα!
Και τώρα… τί κάνουμε; Η πρόταση ήταν δική μου: «Να δοκιμάσουμε την ‘Ιθάκη’;». Πήρα τηλέφωνο, έκλεισα τραπέζι - έξω βέβαια!- και σε 10 λεπτά είμασταν εκεί, κάτω απο τον ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο απολαμβάνοντας μια μοναδική θέα που σου κόβει την ανάσα.
Είμαι παλιός πελάτης της «Ιθάκης», στο Λαιμό Βουλιαγμένης. Είχα να την επισκεφθώ αρκετά χρόνια, και βέβαια την θυμάμαι σαν κλασσικο εστιατόριο υψηλής… ψαροφαγίας, προορισμό για όσους ήθελαν να απολαύσουν πρώτο ψάρι σε ένα άψογο περιβάλλον με μαγευτική θέα. Με σημαντικούς VIP να έχουν περάσει από τα τραπέζια του: Bill Clinton, Αθηνά Ωνάση, Sean Connery, Leonardo di Caprio, Julio Inglesias και δεκάδες ακόμα. Ήταν προορισμός όταν έπρεπε να παρατεθεί ένα εντυπωσιακό επαγγελματικό γεύμα ή δείπνο, και δεν θυμάμαι ποτέ να έφυγαν οι καλεσμένοι μου κάτι λιγότερο από ενθουσιασμένοι.
Έτσι, το άνοιγμα του καταλόγου με εξέπληξε: το εστιατόριο είχε αλλάξει κατεύθυνση, και τώρα η κουζίνα του κάλυπτε 2 τάσεις: Asian fusion και Μεσογειακή κουζίνα…
Αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε και τις 2 τάσεις.
Το πρώτο μας πιάτο, από τον κατάλογο Asian fusion, ήταν Ταρτάρ καραβίδας, με αγουρίδα, λάδι φουντουκιού, φύκι, και dashi καραβίδα. Ακουγόταν εντυπωσιακό, δυστυχώς όμως το μόνο εντυπωσιακό ήταν η τιμή του, 38€. Το πιάτο έμοιαζε πολύ με… ρώσικη σαλάτα, η καραβίδα σαν ταρταρ σχεδόν ανύπαρκτη, και ιδιαίτερα άνοστη.
Το επόμενο πιάτο ήταν από τα sushi rolls, με βάση το ψημένο Χέλι, με αγγούρι, με συνοδεία σόγια σώς. Ενα πολύ μέτριο πιάτο, καθόλου αντάξιο ενός εστιατορίου με τη φήμη και το παρελθόν της «Ιθάκης».
Ακολούθησε πιάτο από την Μεσογειακή κουζίνα: Ριζότο με καραβίδες, κρέμα κολοκύθας, και φρέσκια τρούφα. Ενα πιάτο νόστιμο, χωρίς όμως κάτι ιδιαίτερο, με τις καραβίδες να δίνουν την αίσθηση του κατεψυγμένου.
Δεν θα επεκταθώ εδώ στα υπόλοιπα πιάτα… όχι, δεν παραγγείλαμε ψάρι που ήταν πάντα το ισχυρό χαρτί της «Ιθάκης», και πραγματικά ελπίζω οι λίγες πια επιλογές να είναι αντάξιες του παρελθόντος.
Λίγα λόγια για το κρασί: η λίστα επαρκέστατη, με εξαιρετικά -αλλά ιδιαίτερα ακριβά- κρασιά. Ανεπαρκέστατη δυστυχώς η λίστα με κρασί σε ποτήρι. Πρέπει επιτέλους κάποτε τα εστιατόρια -ιδιαίτερα τα gourmet- να κατανοήσουν ότι μια φιάλη κρασί δεν μπορεί να συνοδεύει ΟΛΑ τα πιάτα… ούτε μπορεί μια μικρή παρέα 2-3 ατόμων να παραγγέλλει μια φιάλη για κάθε πιάτο! Η δυνατότητα επιλογής διαφορετικών ποτηριών για κάθε πιάτο είναι απαραίτητη, γι’ αυτό και ο αριθμός των κρασιών που προσφέρονται σε ποτήρι θα πρέπει να είναι μεγάλος και τα κρασιά ποιοτικά. Ας σταματήσει επιτέλους η βλακώδης αντιμετώπιση των ποτηριών σαν… ώθηση να αγοραστούν φιάλες, λόγω του μικρού τους αριθμού και της κακής τους ποιότητας!
Ομολογώ οτι απογοητεύτηκα, και κάπως λυπήθηκα για την εξέλιξη του κάποτε εμβληματικού εστιατορίου. Ασφαλώς βέβαια υπάρχουν και πράγματα που δεν αλλάζουν: το εξαιρετικό περιβάλλον, τόσο στη σάλα όσο και στον υπαίθριο χώρο, η μοναδική θέα, και ελπίζω και τα ψάρια που δεν δοκιμάσαμε… επιφυλάσσομαι να έρθω αποκλειστικά για αυτά…
Το service πολύ καλό, ευγενικό, γρήγορο, με λίγο… χαμόγελο παραπάνω θα ήταν εξαιρετικό.
Εκείνο που ασφαλώς πρέπει να αλλάξει -και δραστικά- είνα οι τιμές, για τα πιάτα που δοκιμάσαμε είναι απλά απαράδεκτες, μπορείς σήμερα να απολαύσεις τα ίδια πιάτα asian fusion στα δεκάδες πια εστιατόρια που εξειδικεύονται σε αυτή την κουζίνα, στη μισή τιμή! Και σε καλύτερη «έκδοση»…
Νομίζω οτι η «στροφή» του εστιατορίου θα έπρεπε να γίνει -αν αυτό ήταν απαραίτητο- με έμφαση στην απόλυτη ποιότητα των πιάτων. Ενα εστιατόριο με τη φήμη της «Ιθάκης» θα έπρεπε να στοχεύσει στην κορυφαία έκφραση της ασιατικής κουζίνας… δυστυχώς αυτό δεν έγινε -ή δεν επιτεύχθηκε- και ελπίζω αυτή η κριτική να συμβάλλει σε μιά προσπάθεια βελτίωσης.
Τι σας συνιστώ λοιπόν; Να επισκεφθείτε ή όχι τη «νέα» Ιθάκη; Δίλλημα δύσκολο… Αν είστε φίλος της Ασιατικής κουζίνας σίγουρα υπάρχουν εστιατόρια με πολύ καλύτερο λόγο τιμής/ποιότητας. Αν πάλι η μοναδική του θέα είναι κάτι που βάζετε επάνω από χρήμα και συμβιβάζεστε με πιάτα που δεν είναι τα καλύτερα, να επισκεφθείτε την «Ιθάκη»… ελπίζοντας μάλιστα το ψάρι -που δεν δοκιμάσαμε- να είναι στα επίπεδα ποιότητας που θυμόμαστε εμείς οι παλιοί πελάτες του εστιατορίου.
Πέστε με ρομαντικό, αλλά θα ήθελα να δω την «Ιθάκη» να επανέρχεται στα κορυφαία επίπεδα του παρελθόντος. Θεωρώ ότι τα εμβληματικά εστιατόρια αποτελούν πολύτιμα σημεία αναφοράς -landmarks- για μια πόλη και την γαστρονομική κουλτούρα της. Ο Γεροφοίνικας, όπου δοξάστηκε η ελληνική & διεθνής αστική κουζίνα, το GB Corner, «θύμα» και έγκλημα της ανακαίνισης της M. Βρετανίας, το Vardis, ο ιστορικός «Απότσος», και αρκετά ακόμα, έχουν χαθεί πια. Μένει ο 100χρονος Βασίλαινας- πάντα κορυφαίος, το ταλαιπωρημένο Athenee «εις μνήμην» του εμβληματικού «Ζώναρς» με καταργημένα όλα τα παραδοσιακά πιάτα της κλασσικής αθηναικής κουζίνας του Τσελεμεντέ, και κάποια ακόμη διάσπαρτα, κυρίως παλιές ταβέρνες στην Πλάκα… ας μη χαθεί από την ιστορική μνήμη της πόλης και η «Ιθάκη»!
ΥΓ: Αφού έγραψα αυτό το σημείωμα, διάβασα εκτεταμένη κριτική πρόσφατα γραμμένη από γνωστό κριτικό γεύσης σε γνωστό περιοδικό γεύσης… προφανώς επισκευθήκαμε είτε διαφορετικό εστιατόριο είτε το ίδιο αλλά σε κάποιο.. παράλληλο σύμπαν!🤣 Εχω και το… κουσούρι να μη μου αρέσει η μυρωδιά του λιβανιού…
Στην υγειά σας,
Τάσος Πικούνης
Comentarios