«Τάσο, σήμερα θα φάμε κουνελάκι» έλεγε τότε, τις δύσκολες εποχές μετά τον πόλεμο η μαμά στο γιό της. Και ο μικρός οκτάχρονος Τάσος ήξερε τι έπρεπε να κάνει…
Μέχρις εδώ όλα καλά… Αν συνεχίσετε όμως να διαβάζετε τη συνέχεια, εσείς όλοι που ζείτε στην πολιτικά ορθή εποχή μας, όπου όλα γίνονται αρκεί να μην τα ξέρουμε, καλύτερα να σταματήσετε το διάβασμα και να την «κάνετε» απο εδώ: σκηνές ανείπωτης φρίκης θα εξελιχθούν μπροστά στα μάτια σας, και μια «σκοτεινή» εποχή θα πάρει σάρκα και οστά: Γιατί ο μικρός Τάσος (εγώ δηλαδή) πήγαινε στο κοτέτσι του σπιτιού της Αγίας Παρασκευής (εξοχή και χωράφια τότε) που στέγαζε καμμιά 40ριά κότες και γύρω στα 300 (!) κουνέλια, διάλεγε ένα από αυτά, κρατώντας το από τα πόδια το έστελνε στον άλλο κόσμο με ένα κτύπημα με ξύλο στη βάση του λαιμού του. Στη συνέχεια το έγδερνε (κρατούσε το δέρμα τεντόνωντάς το με ξύλα για να το κάνει…χαλάκι!), το έπλενε στη βρύση και το παρέδιδε στη μαμά Ντίνα σε ένα ταψάκι, έτοιμο για μαγείρεμα…
ΟΚ…. ηρεμείστε τώρα! Προφανώς δεν τρέφαμε 300 κουνέλια για να τα… χαιδεύουμε το βράδι δίπλα στο τζάκι! Ήταν μέρος του φαγητού μας, όπως οι κότες, τα κοκόρια και τα κοτόπουλα… και για να τραφούμε από αυτά, έπρεπε να ακολουθήσουμε την όλη… διαδικασία… όχι, τότε δεν τα βρίσκαμε τυλιγμένα σε σελοφάν στο ψυγείο του Σκλαβενίτη…
Γίνονταν και άλλες -αδιανόητες σήμερα- «σκληρότητες» στο προαστιακό Far West της εποχής εκείνης, πολλές είχαν να κάνουν με τη θανάτωση των ζώων που προορίζονταν για το καθημερινό φαγητό, και τα παιδιά στις αυλές έπαιρναν μέρος σε αυτές, τις παρακολουθούσαν σαν κάτι εντελώς φυσικό (να θυμίσω τη σφαγή της κότας που ακέφαλη τρέχει για αρκετή ώρα με την πιτσιρικαρία γυρω-γύρω να αλλαλάζει;!)
Σήμερα αυτά τα φρικτά θεάματα έχουν αποκρυβεί απο την «αστική» μας καθημερινότητα -ναι, υπάρχουν ακόμα σε πολλά χωριά. Τα παιδιά διασκεδάζουν με άλλους τρόπους, «πολιτικά ορθούς», βλέπουν πχ στην TV τα drones να σκοτώνουν δεκάδες Παλαιστίνιους και… καπάκι διαφήμιση για τα «κοτόπλα της Μάρως» (τι λέγαμε;) ή «λεβέντες» της Χαμάς να βιάζουν Ισραηλήτισες υπο της επευφημίες του πλήθους… Ε, ναι! Αυτα είναι ΟΚ! Ο μικρός Τασούλης δεν έβαψε τα χέρια του με το αίμα του κουνελιού, σήμερα όλα «βάφονται» μαζικά κόκκινα… και ο Τασούλης το βλέπει μέσα απο το ισοπεδωτικό φίλτρο της τηλεόρασης που εξισώνει τις μαζικές δολοφονίες αμάχων με …αθώες διαφημίσεις!
Ολα τα βλέπουμε σήμερα… τι καταλαβαίνουμε όμως; Τι μας αγγίζει από όλα αυτά; Την εποχή της… «φρίκης» της θανάτωσης του κουνελιού απο έναν οκτάχρονο γινόταν ένα έγκλημα το χρόνο στην τότε Αθήνα! Σήμερα το έγκλημα έχει γίνει το… παντεσπάνι της ΤV! Βιασμοί, bullying, βασανισμοί ζώων, γυναικοκτονίες είναι η καθημερινότητα μια γενιάς που μεγάλωσε χωρίς να χρειαστεί να σκοτώσει για να φάει… Μιας γενιάς που την έμαθαν να βλέπει τα... μισά απο όσα πραγματικά συμβαίνουν.
Γιατι; Μήπως γιατι ποτέ ο σημερινός «Τασούλης» δεν υπήρξε θύτης; Γιατι από μικρός «προστατεύτηκε» από το να βιώσει τον πόνο που προκαλούσαν οι πράξεις του; Γιατί έζησε στο ασηπτικό περιβάλλον του αστικού μπαλκονιού, της καθως πρέπει παιδικής χαράς; Γιατί συναισθηματικά είναι «μακριά» και «αλλού» από τα δυσάρεστα του κόσμου;
Μήπως έχουμε κόψει την πραγματικότητα στα δύο, στερώντας εμπειρίες που μπορεί να φαίνονταν αρνητικές αλλά ίσως να ήσαν απαραίτητες; Η εμπειρία της αναζήτησης τροφής ξεκινά στα ράφια των super market, «μισή» και κουτσουρεμένη, χωρίς αρχή ή αιτιολόγηση… το ίδιο και δεκάδες ή εκατοντάδες διαδικασιές βρίσκονται μπροστά μας χωρίς αρχή ή γνωστή γενεσιουργό αιτία…
Στις νέες γενιές λείπουν βιώματα… κάποιοι «άλλοι» κάνουν τα δυσάρεστα, οι ίδιοι μένουν μέσα στο γυαλιστερό κουτάκι της «ελεγχόμενης» διαβίωσης. -σπίτι, σχολείο, tablet, playstation. Όσπου κάποτε, η πόρτα του γυάλινου κουτιού ανοίγει…
Comments